Bł. S. Marta Wiecka (1874-1904)

Urodziła się 12 stycznia 1874 r. w Nowym Wiecu na Pomorzu, jako trzecie dziecko spośród trzynaściorga rodzeństwa. Mając osiemnaście lat, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo w Krakowie.

Bardzo ceniła sobie łaskę świętego powołania i z wielkim oddaniem służyła chorym, w których zawsze widziała Chrystusa. Pracowała kolejno w szpitalach: we Lwowie, w Podhajcach, Bochni i Śniatynie. Pomagała wszystkim, bez względu na wyznanie czy narodowość. Żaden chory nie umarł na jej oddziale bez pojednania z Bogiem.

Mając zaledwie 30 lat, oddała życie za drugiego człowieka, pracownika szpitala, ojca rodziny, którego zastąpiła przy dezynfekcji pomieszczenia po osobie chorej na tyfus. Zaraziwszy się chorobą, zmarła kilka dni później. Od tej pory ludzie nie przestają się modlić na Jej grobie, który znajduje się na śniatyńskim cmentarzu (obecnie Ukraina). Otrzymując za Jej wstawiennictwem wiele łask, nazywają Ją Mateczką, która wszystkim pomaga. W dzisiejszych czasach Jej grób stał się symbolem ekumenizmu, gdyż modlą się przy nim ludzie różnych wyznań i narodowości.

Jeżeli chcesz wyprosić u Boga potrzebną łaskę, módl się za przyczyną bł. s. Marty Wieckiej. Kościół wyniósł ją na ołtarze 24 maja 2008 r. Uroczystości beatyfikacyjne miały miejsce we Lwowie (więcej: www.martawiecka.pl).

Św. S. Katarzyna Laboure (1806-1876)

Urodziła się w burgundzkiej wiosce Fain-les-Moutiers, w licznej rodzinie chłopskiej. Nigdy nie uczęszczała do szkoły. Po śmierci matki pomagała ojcu w prowadzeniu gospodarstwa. Pragnęła wstąpić do klasztoru, lecz spotykała się ze sprzeciwem ojca. Wysłał on ją do Paryża, gdzie u swego stryja pracowała w skromnej restauracji. Mając 24 lata, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia.

Podczas odbywania nowicjatu (seminarium) w domu na Rue du Bac w Paryżu doznała łaski objawień Matki Bożej. Z wizji, jaką miała 27 listopada 1830 r., wziął swój początek Cudowny Medalik, będący wyrazem ufności i orędownictwa Maryi. Awers medalika przedstawia Matkę Bożą wyciągającą opiekuńczo ku ziemi ramiona, z których spływają strumienie łask, zaś rewers – znak krzyża z literą M (Maryja) oraz dwa serca. Postać Maryi otacza napis: „O Maryjo, bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”. Mimo sławy tych objawień Katarzyna pozostała cicha i nieznana. Nie uczyniła bowiem ze swego objawienia sprawy publicznej – powiedziała o nim jedynie swojemu spowiednikowi, ks. Aladel, który mimo początkowych oporów i ostrożności, zajął się rozpowszechnieniem Medalika.

W 1831 r. Katarzyna znalazła się w hospicjum przy ul. Picpus i tam w ukryciu spędziła całe swoje życie w Zgromadzeniu, wypełnione posługami koło starców. Zmarła 31 grudnia 1876 r. Beatyfikował ją Pius XI (1933), a kanonizował Pius XII (1947).

Bł. S. Lindalva Justo de Oliveira (1953-1993)

Urodziła się 20 października 1953 r. w Brazylii. W wieku 12 lat, po ukończeniu szkoły podstawowej, Lindalva przystąpiła do I Komunii Świętej. W 1987 r. otrzymała sakrament bierzmowania, a niedługo potem przychodzi pozytywna odpowiedź ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. W 1988 r., w święto NMP z Lourdes (11 lutego) rozpoczyna Postulat w Domu Prowincjalnym w Recife. 16 lipca 1989 r. również w Domu Prowincjalnym rozpoczyna Nowicjat, który kończy 29 stycznia 1991 r.

Po jego zakończeniu s. Lindalva zostaje skierowana do opieki nad 40 rezydentami, mężczyznami w miejskim domu opieki domu Abrigo Dom Pedro II w São Salvador da Bahia, co wykonywała z wielką miłością. W Wielki Piątek, 9 kwietnia 1993 r., o godz. 4.30 s. Lindalva uczestniczyła w parafialnej drodze krzyżowej. O 7.00 wróciła do pracy, aby przygotować pensjonariuszom śniadanie, tak jak każdego dnia. Kiedy stojąc za stołem, nalewała kawę, zbliżył się Augusto da Silva Peixoto, jeden z pensjonariuszy i cisnął ją nożem rybackim nad obojczykiem. Dźgnął Szarytkę 44 razy. S. Lindalva jest pierwszą beatyfikowaną brazylijską zakonnicą. Ceremonia beatyfikacji odbyła się 2 grudnia 2007 r. (więcej: Famvin)

Bł. S. Rozalia Rendu (1786-1856)

Joanna Rendu, później Siostra Rozalia, przyszła na świat w miejscowości Confort (Ain), we Francji, 9 września 1786 r. Kiedy miała zaledwie 16 lat, oddała się Bogu i Ubogim, wstępując do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Całe jej życie było odzwierciedleniem cnót św. Wincentego. Miłość przynaglała ją do niestrudzonego zaradzania wszelkiego rodzaju nędzy i do wypełniania czynów prawdziwie heroicznych. Jej nazwisko i działalność odnajdujemy u początku wszystkich dzieł Miłosierdzia, jakie rozkwitły w pierwszej połowie XIX w.

Zmarła 7 lutego 1856 r., zupełnie wyniszczona przez 54-letnią posługę Ubogim. Grób jej, znajdujący się w Paryżu na cmentarzu Montparnasse, zawsze jest przystrojony świeżymi kwiatami i bardzo często nawiedzany. W dzielnicy, która była szczególnie bliska jej sercu, jedna z ulic została nazwana jej imieniem: „Soeur Rosalie”. Beatyfikował ją Jan Paweł II – 9 listopada 2003 r.

Bł. S. Małgorzata Rutan (1736-1794)

Urodziła się 23 kwietnia 1736 r. w Metzu jako ósme z piętnaściorga dzieci. Na początku pracowała u ojca-architekta. 23 kwietnia 1757 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia.

Po pięciu miesiącach opuściła nowicjat, ponieważ została jej powierzona misja w Pau. W 1779 r. została skierowana do szpitala w Dax, gdzie całkowicie zreorganizowała istniejący szpital św. Eutropa. 24 grudnia 1793 r., niejaki Raoux, żołnierz leczony w szpitalu, powrócił w towarzystwie innych, aby zaśpiewać Siostrze serenadę w dowód wdzięczności za leczenie. Siostra dała im coś do picia. Została oskarżona o opuszczenie innych rannych i chorych żołnierzy, próbę ucieczki w nocy, razem z innymi siostrami z negatywnymi skutkami dla chorych oraz za niezłożenie przysięgi z 3 października 1793 r. 24 grudnia 1793 r. Siostra Małgorzata została umieszczona w więzieniu dla kobiet, w klasztorze karmelitanek razem z 300 innymi osobami.

Przez kolejne sześć miesięcy wspierała moralnie i opiekowała się towarzyszkami niedoli, odważnie czekając na śmierć. 9 kwietnia 1794 r. odbyła się rozprawa. Wśród obciążających ją dowodów oparto się na pisanych modlitwach, listach zmarłych pacjentów szpitala, które przechowywała dla ich rodzin. W trakcie mowy obronnej byłą zagłuszana przez bębny. Wyrok śmierci został wydany bezzwłocznie. Gilotyna tego dnia miała dużo pracy przy ścinaniu głów. Pierwszą ofiarą jest torturowany ks. Lanlongue. Kiedy przyszła jej kolej, Siostra Rutan odepchnęła kata, mówiąc: „Nie dotknął mnie żaden mężczyzna”. Następnie sama zdjęła z głowy chustę i szal z szyi. W odwecie kat po wykonaniu wyroku uderzył dwukrotnie w jej głowę, a następnie biczował ciało męczennicy.

9 kwietnia 1805 r., w Akcie Cywilnym przygotowanym jako wyraz szacunku dla ofiar, została zrehabilitowana. Beatyfikowana w Dax 19 czerwca 2011 r. (więcej: Famvin).

Małgorzata Naseau (1594-1633)

Pierwsza Siostra Miłosierdzia. Wiejska, prosta dziewczyna przeniknięta miłością ewangeliczną, stała się służebnicą najbardziej opuszczonych. Św. Wincenty, zbierając Panie Miłosierdzia, które często pochodziły z wyższych sfer, rozwiązał problem materialny najbardziej ubogich, ale zabrakło tych, którzy wykonywaliby najprostsze posługi, takie jak opatrywanie ran, pranie bielizny, sprzątanie mieszkań. Tej działalności na własną prośbę poświęciła się Małgorzata Naseau. Dała ona tym samym natchnienie do założenia Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Pełna poświecenia względem potrzebujących przyjęła do swojego mieszkania bezdomną, chorą kobietę, od której się zaraziła, w następstwie czego wkrótce zmarła. Był rok 1633 r.

Św. Wincenty mówił: „Małgorzata Naseau z Suresnes jest pierwszą siostrą, która miała szczęście wskazać drogę innym”.