Ze względu na okoliczności po ludzku uniemożliwiające mi wyjazd na Ukrainę, możliwość posługi w Smotryczu uznaje za niezasłużony cud podarowany mi od Boga.
Moje pragnienie wyjazdu na misję nosiłam w sercu od dziecka i cały czas czułam, że to będzie przełomowy moment w moim życiu.
Nasza posługa miała w pierwszej kolejności klimat medyczny związany z opieką nad osobami mieszkającymi w Domu Miłosierdzia, co bardzo mnie ucieszyło, ze względu na to, że studiuję pielęgniarstwo. Podopieczni, którymi opiekowaliśmy się co dzień, nie byli bezimiennymi pacjentami ale częścią rodziny którą tworzą mieszkańcy Domu Miłosierdzia. Nasze zadania opierały się na zabiegach pielęgnacyjnych, karmieniu podopiecznych, wykonywaniu toalety ciała jak i na rozmowie, wspólnym śpiewie, modlitwie czy samym towarzyszeniu. Ksiądz przychodzący do chorych z Eucharystią, sakramentem spowiedzi, namaszczenia chorych, wspólne modlitwy, Msza Św., woda święcona przy łóżku chorego, to obraz dwóch wymiarów posługi w Domu Miłosierdzia: medycznej i przede wszystkim duchowej. Miałam okazję pojechać kilka razy z Siostrą na wioskę, by odwiedzić panią potrzebującą opatrunku na ranę. Nigdy w życiu nie doświadczyłam takiego szczęścia, widząc jak przez mała drobnostkę, niewielka pomoc, ta osoba poczuła, że ma wartość, że jest ważna dla nas. Poza opieka nad mieszkańcami, zajmowaliśmy się czynnościami gospodarczymi związanymi ze sprzątaniem, pomocą w kuchni, noszeniem drewna, porządkowaniem i praniem. Obrazem pięknej posługi misyjnej Sióstr z Domu Miłosierdzia było odwiedzanie razem z nami osób starszych, często samotnych, biednych, opuszczonych. Wspólnie z nimi modliliśmy się, śpiewaliśmy, rozmawialiśmy, dla nich sam fakt naszych odwiedzin był powodem szczerej radości, a nawet łez. Podczas wszystkich odwiedzin czułam w sercu że tym ludziom do szczęścia wystarczyło tylko to że jestem obok. W ramach naszej posługi mieliśmy również możliwość opieki nad dziećmi przychodzącymi do świetlicy i na plac zabaw do naszych Sióstr. Zaskoczyło mnie najbardziej to, że te dzieci swoje pragnienie miłości wyrażały bardzo otwarcie przez chęć przytulenia, wspólnej zabawy, wzięcia na ręce. Siła ich przywiązania była ogromna, w znacznym stopniu ze względu na deficyt miłości związany z trudnymi sytuacjami w rodzinach. Ich wygląd uświadomił mi skalę różnic w poziomie życia jakie występują między mną a nimi. Często biegające bez butów, brudne, rzucające się na jedzenie, poobijane, czasem nie umiejące korzystać z toalety. Prawdziwa radością było patrzeć, jak rozweselone częstują się słodyczami, którymi obdarowywały ich siostry. Choć większość z nich nigdy nie była na basenie, wesołym miasteczku a nawet nie jechała pociągiem, są szczęśliwe bo dzięki temu że maja niewiele, umieją cieszyć się z małych rzeczy.
To co charakteryzuję mieszkańców Domu Miłosierdzia jak i Smotrycza błlo to, że ludzie zamiast pozdrawiać się słowem „Dzień dobry” mówią „Niech Będzie Pochwalony Jezus Chrystus”, co bardzo wyraźnie podkreślało duchową atmosferę codzienności życia. Myślałam, że jadąc na misję do Smotrycza będę służyć innym i poświęcać się dla ich dobra, okazało się że największym owocem tego wyjazdu jest to, że ci ludzie dali mi siebie, że obecność Boga w nich mnie przemieniła i uzdolniała do dobra. Moim największym marzeniem było posługiwać ludziom i być blisko nich, ale w Polsce wciąż doświadczałam wielu ograniczeń związanych z biurokratyzacją zmuszająca mnie do odmawiania pomocy, wypełniania setek papierów, zgód, dokumentów. Ten fakt powodował, że czas spędzony z człowiekiem był kilkukrotnie krótszy niż czas poświęcony na uzyskanie zgody i zorganizowanie możliwości pomocy, co niejako powoduje, że pomoc zatraca swój pierwotny cel, którym jest człowiek. Na Ukrainie jest zupełnie inaczej, tam nie ma zasad, które ograniczałyby czas spędzony z człowiekiem przez sztywne schematy, zgody, dokumenty. Pierwszy raz poczułam, że nie tracę czasu na to, co mało ważne, ale jestem blisko tych, z którymi mogę podzielić się tym, co jest we mnie dobre. Podczas wyjazdu na Ukrainę poznałam postać bł. Marty Wieckiej, która od samego początku stała się moja duchową patronką ze względu c na sam fakt, że jest moja imienniczką i pielęgniarką, a co najważniejsze błogosławioną. Bł. Marta służyła wszystkim ludziom, z różnych kultur i odłamów religijnych. Dom Miłosierdzia w Smotryczu kontynuuje tę misję, przyjmując każdego człowieka w swoje progi. Choć ta służba, tak jak w życiu bł. Marty, wymaga wielu poświęceń, trudów i rezygnacji, odkrywa swój najgłębszych sens w miłości, jaką spotyka tam drugi człowiek. Nasza posługa na Ukrainie to obraz prostych codziennych czynności, które w kontekście wszystkich potrzeb Domu Miłosierdzia były jedynie kroplą w oceanie. Mimo to myślę, że ta jedna kropla we współpracy z łaską Boga może przynieść trwałe owoce.

Marta z Warszawy