Siostry Miłosierdzia, pragnąc naśladować Chrystusa i nadal prowadzić Jego misję, obierają życie oparte całkowicie i wyłącznie na radach ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, dzięki którym stają się dyspozycyjne, by odpowiedzieć celowi Zgromadzenia, jakim jest służba Chrystusowi w Ubogich. Specjalnym ślubem zobowiązują się służyć Ubogim co do ciała i co do duszy. Służenie jest wyrazem ich całkowitego oddania się Bogu w Zgromadzeniu i nadaje mu całe znaczenie.

Źródłem życia duchowego Szarytek jest liturgia, a centrum życia i misji, a jednocześnie najistotniejszym, codziennym spotkaniem z Chrystusem i braćmi – Eucharystia, w której dokonuje się zjednoczenie wspólnoty. Środkami kształtującymi życie duchowe sióstr są: wspólnie przeżywana Liturgia Godzin, sakrament pokuty i pojednania, towarzyszenie i kierownictwo duchowe, asceza osobista i wspólnotowa, codzienne godzinne rozmyślanie, rachunek sumienia, czytanie duchowne, czas milczenia, ośmiodniowe rekolekcje roczne, odbywany raz w miesiącu dzień refleksji i modlitwy oraz codzienny różaniec i modlitwa Anioł Pański.

Założyciele wpoili swym córkom miłość i naśladowanie Najświętszej Dziewicy oraz obrali Ją za jedyną Matkę Zgromadzenia. Kult Matki Bożej Niepokalanie Poczętej trwa od momentu założenia Zgromadzenia, a pogłębił się jeszcze po objawieniach Matki Najświętszej w 1830 r., kiedy ukazała się Ona w Paryżu nowicjuszce Sióstr Miłosierdzia, św. Katarzynie Labouré.

Wspólnota otrzymała od Boga również inne dary: Szkaplerz Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny, który został przekazany Siostrze Miłosierdzia Justynie Bisqueyburu w 1840 r. (zatwierdzony przez Piusa IX w 1863 r.) oraz Szkaplerz Męki Pańskiej, który został objawiony przez Pana Jezusa Siostrze Miłosierdzia Apolonii Andriveau w 1846 r. (zatwierdzony przez tego samego papieża w 1847 r.).